کوه نشینان را در یابیم

روستای میک در جاده مریوان و ۶۷ کیلومتری سقز، همچنین در ۴۰ کیلومتری شهر بانه قرار داشته و ۱۵ کیلومتر با مرز خاک عراق فاصله دارد .
این روستای دور افتاده دارای ۴۲ خانوار که اغلب به دامداری،زنبور داری و در حد ناچیزی بدلیل کوهستانی بودن به کشاورزی مشغول می باشند.
صفا و صمیمیتی که در این روستا وجود دارد زبانزد اهالی منطقه گشته است با توجه به اینکه مردمان روستای “میک” در سختترین شرایط ممکن به زندگی ادامه می دهند اما هیچگاه دست از تلاش و کوشش بر نداشته و در مقابل سختی های روزگار و طبیعت به فعالیت روزانه خود می پردازند. با توجه به صعب‌العبور بودن مسیر کوهستانی و جاده خاکی این روستا اما دارای: برق،آب و تلفن هستند و از این امکانات اولیه به نحو احسن استفاده می کنند.
امروزه بعد از ۳۸ بهار انقلاب باز می بینیم بسیاری از جاده های کردستان در مناطق روستایی اصلا به آن رسیدگی نشده یا کمتر به آنها پرداخته اند که جای تامل و تأسف بسیاری دارد. در حقیقت اگر کسی مریض شود و احتیاج به دکتر و مداوا داشته باشد با این شرایط جوی هوا که اکثر جاده ها و محور های مواصلاتی بسته شده است کاری بسیار سخت و طاقت فرسا است. طی چند روز گذشته مطلع شدیم یکی از ساکنین روستای “میک” که بانوی کهنسالی بود مبتلا به بیماری دیابت و قلب و عروق بود که با همت هلال احمر و تیم آفرود سقز نجات پیدا کرد و به بیمارستان انتقال داده شد.
محسن رجبی بخشدار بخش سرشیو در عملیاتی که سه ساعت طول کشید شاهد وضعیت اسفبار مردم این منطقه بود و خود نیز قسمتی از سختیهای این مردم درمانده را تجربه کرده بود.
انتظار میرود که ادارات ذیربط با مسئولان رایزنی کرده تا حداقل جاده این روستا و دیگر روستا های این منطقه بازسازی و آسفالت شود.
حال این سوال مطرح می شود :
*آیا مردمان روستاها مانند سایرین حق استفاده از امکاناتی چون جاده صاف و همور،پل و … را ندارند؟
* آیا روستایی که ۱۵ کیلومتر با مرز عراق فاصله دارد جزو مرزنشینان محسوب نمی شود و نباید مورد توجه ویژه مسئولان قرار بگیرد!!؟؟
کاش مسئولین به همان اندازه که بفکر کارنامه و رزومه مناسب هستند به این مناطق هم توجه می کردند تا کارنامه درخشانی از خود به یادگار بگذارند!!!